Σήμερα περπάτησα με βήμα ξεχωριστό.
Ακολούθησα την ίδια ρουτίνα την οποία ευλαβικά τηρώ τις τελευταίες ημέρες.
Η ρουτίνα αυτή είναι απόρροια της νέας κατάστασης που δημιούργησε μια πανδημία.
Είδα ανθρώπους να περπατάνε βιαστικά, άλλους νωχελικά και κάποιους να κοιτάνε ψηλά στον ουρανό.
Από μικρός είχα αυτή τη συνήθεια, να παρατηρώ τους ανθρώπους να διερευνώ τα βλέμματα και τις συμπεριφορές.
"Δεν μπορεί να είναι τυχαίο", είπε κάποιος.
"Μην λες ανοησίες" , του απάντησε κάποιος άλλος.
Συνέχισα να περπατώ για να φθάσω στον ταπεινό προορισμό μου.
Στο δρόμο είδα γυναίκες και άντρες με καροτσάκια παιδικά, είδα ηλικιωμένους να βγάζουν βόλτα τα σκυλιά τους. Κάποια σκυλιά ήταν ράτσας και κάποια όχι. Μερικά γάβγιζαν και αλλά ήταν βασανιστικά ήρεμα.
Κάποια κυρία άπλωνε τα ρούχα στο μπαλκόνι , μια μυρωδιά ευχάριστη έφθασε στο πρόσωπό μου.
Μία άλλη κοπέλα φρόντιζε τα λουλούδια της λες και ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο.
Ένα ζευγάρι αγκαλιάστηκε και από ένα σπίτι ακούστηκαν φωνές.
Αρκετοί ήταν στην ουρά ενός μπακάλικου και πολλοί περισσότεροι περιμένανε υπομονετικά τη σειρά τους για να μπουν στο φαρμακείο.
Τις τελευταίες ημέρες ο κόσμος φοράει μάσκες και κρατάει απόσταση ασφαλείας από τους διπλανούς του.
Παρήγγειλα έναν καφέ, άναψα ένα τσιγάρο και λογαριάστηκα ξανά με τις σκέψεις μου.
Ο επιβαλλόμενος εγκλεισμός μπορεί να δημιουργήσει μια αδάμαστη εκρηκτικότητα η οποία με τη σειρά της μπορεί να οδηγήσει σε ένα ντελίριο γεμάτο παγίδες.
Συνήθισα αυτή την ειρηνική κατάσταση μεταξύ μπαλκονιού και σαλονιού.
Συνήθισα αυτή την ειρωνική απόσταση ασφαλείας.
Ίσως η πανδημία ήταν η αφορμή,
ίσως απλά να αποκάλυψε ότι ήδη γνωρίσαμε.
Έκλεισα τις σκέψεις μου και ξεκίνησα με βήμα συνηθισμένο.
Δεν υπάρχει τίποτα ξεχωριστό σε κανένα βήμα, σε καμία πανδημία ....
Μια νότα αισιοδοξίας ήρθε μαζί με ένα κοράκι που με κοίταξε γεμάτο απορία.
No comments:
Post a Comment