Μια μέρα βροχερή

Όταν ξεκίνησα αυτό το ταξίδι δεν πίστευα αυτά που θα έβλεπα.

Καλοκαίρια διάρκειας 12 μηνών και ομίχλη δίχως ημερομηνία λήξεως.

Βουλευτάδες και παρατρεχάμενους, ερωμένες και μεσόκοπους εραστές να συναγελάζονται δίχως αναστολές, τυφλωμένοι από το μοναδικό πράγμα που τους ενώνει: ματαιοδοξία.

Και το ψέμα, αυτό το ψέμα … Ω Θεέ μου, τόσο ωμό, τόσο προφανές που καταντάει βαρετό.

Προσπέρασα την εικόνα του χαλασμένου πικάπ και πήγα αμέσως σε έναν παλιό δίσκο βινυλίου.  

Είχα μια έντονη ανάγκη να ακούσω αυτό το τραγούδι που μου θύμιζε στιγμές που δεν είχα ζήσει.

Ήταν παλιός ο δίσκος και δεν μπόρεσε να ακουστεί σωστά η μελωδία.

Η ίδια σκηνή επαναλήφθηκε  στο Λος Άντζελες, μέσα σε ένα μεταμοντέρνο δισκοπωλείο.

Υπάρχει κάτι στη μυρωδιά των αρχαϊκών κειμένων που δίνει αξία στο παρόν.

Φορτωμένος με αναμνήσεις και ελεγχόμενη ματαιοδοξία, προχώρησα ασθμαίνοντας στο επόμενο κεφάλαιο.

Επαρκώς εξοπλισμένος με τις εμπειρίες και όντας πλέον μεσόκοπος , κοιτάχτηκα στον καθρέφτη.

Θα περάσει και αυτό.

Παύση για διάλλειμα.

 

A happy dove is hard to find...

 

Today I wanted to see a happy dove.
I woke up in this mood.
Maybe because the garden of Crete was waiting for me, 

maybe because I was thinking of moments of fleeting passion, who knows…
In any case I wanted to find a happy dove that would look at me and understand.
I passed by the neighborhood market in Lower Dorcolbut nothing, no luck.
Just some vegetables, medium quality, and some sad tomatoes ready to burst from the heat and boredom.
Walking towards the office I had lost all hope for the appearance of the dove I had been waiting for so long.
Suddenly before entering the building that houses my petty bourgeois insecurity I felt a small jolt in my shoulder.
My good suit, my expensive suit had just been spoiled by the filthy stump of a dove! Half a step before I crossedthe doorstep.
Damn, my misfortune!
As you understand every thought about happy doves flew away and desires incompatible with the love of birds overwhelmed me.
I looked around and hurried into the office. 

Fortunately, no one had seen me.
I felt ashamed and disappointed about this incident.
“Let it be” I thought.
After superficially cleaning the good and expensive suit, I opened my computer.
I was trying to concentrate but hey, my mind was stuck on the misfortune I had to accept the feces of a random pigeon!
After a while, I turned off the computer and left the office to go get a coffee.
Observing the crowds I saw something strange.
All the men who wore suits, expensive suits, had the feces of birds, probably pigeons, on their shoulders.
But what had happened…?
A conspiracy of pigeons to shit on elite executives?How? Why?
The spectacle was horrible; almost disgusting.
I looked up and saw three pigeons looking at me and smiling ironically.
I gave them a wild look and they understood.
I promised myself not to let it go.
But before I could retaliate, the pigeons flew and started circling over my head.
I was being ridiculed; it was obvious that all this was aimed at my personal humiliation.
I managed to order a single origin espresso.
The happy pigeons were standing in front of me.

 

----------------

Ο Κήπος της Εδέμ/The Garden of Eden

Ζω σε έναν κήπο, περιτριγυρισμένο από όμορφα δέντρα, πολύχρωμα λουλούδια και ανυπόμονα πουλιά.

Πίσω μου υπάρχει ένα θορυβώδες σύμπαν, με ωθεί να σταματήσω να αισθάνομαι και να αρχίσω να ενεργώ.
Είμαι τόσο μπερδεμένος από τη μυρωδιά του σύκου που δεν μπορώ ούτε να αφήσω τον εαυτό μου να φύγει.

Μήπως αυτός είναι ο λόγος πίσω από την ευδαιμονική μου άγνοια;
Μπορώ να ξεφύγω από την Εδέμ δίχως μώλωπες;
Τα λόγια μου δεν είναι αρκετά, ούτε τα γράμματα μου.

Η κληρονομική αδυναμία μου είναι υπέροχη για τους θεατές του δράματος.

Δραματική τέχνη στον κήπο της Εδέμ χωρίς θεατές αλλά με τραγούδια πουλιών και μυρωδάτα σύκα. \ Μερικές φορές σκέφτομαι να αρχίσω να ενεργώ…

Και πάλι… προσποιούμαι ότι φεύγω από τον κήπο.
Όταν κοιτάζω τριγύρω, δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά σπουδαίοι ηθοποιοί, ανυπόμονοι θεατές και λίγα θυμωμένα πουλιά.
Το σύμπαν μου θα με παρηγορήσει για λίγο.

 —————————————————————

I’m living in a garden, surrounded by beautiful trees, colorful flowers and impatient birds.

Behind me there is a noisy universe, urges me to stop feeling and start acting.

I’m so confused by the smell of the fig that I cannot even let myself go.

 

Could this be the reason behind my blissful ignorance?

Can I escape of Eden without bruises?

My words are not enough, neither my letters.

 

My hereditary weakness is lovely for the spectators of the drama.

 

Dramatic art in the garden of Eden without spectators but with singing birds and fragrant figs..\Sometimes I think about start acting…

 

Then again…I pretend I’m leaving the garden.

When I look around there is nothing but great actors, impatient spectators and few angry birds.

My universe will comfort me for a while.

Εγκλεισμός 4/4/2020

Σήμερα περπάτησα με βήμα ξεχωριστό.

Ακολούθησα την ίδια ρουτίνα την οποία ευλαβικά τηρώ τις τελευταίες ημέρες.

Η ρουτίνα αυτή είναι απόρροια της νέας κατάστασης που δημιούργησε μια πανδημία.

Είδα ανθρώπους να περπατάνε βιαστικά, άλλους νωχελικά και κάποιους να κοιτάνε ψηλά στον ουρανό.

Από μικρός είχα αυτή τη συνήθεια, να παρατηρώ τους ανθρώπους να διερευνώ τα βλέμματα και τις συμπεριφορές.

"Δεν μπορεί να είναι τυχαίο", είπε κάποιος.
"Μην λες ανοησίες" , του απάντησε κάποιος άλλος.

Συνέχισα να περπατώ για να φθάσω στον ταπεινό προορισμό μου.

Στο δρόμο είδα γυναίκες και άντρες με καροτσάκια παιδικά, είδα ηλικιωμένους να βγάζουν βόλτα τα σκυλιά τους. Κάποια σκυλιά ήταν ράτσας και κάποια όχι. Μερικά γάβγιζαν και αλλά ήταν βασανιστικά ήρεμα.

Κάποια κυρία άπλωνε τα ρούχα στο μπαλκόνι , μια μυρωδιά ευχάριστη έφθασε στο πρόσωπό μου.

Μία άλλη κοπέλα φρόντιζε τα λουλούδια της λες και ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο.

Ένα ζευγάρι αγκαλιάστηκε και από ένα σπίτι ακούστηκαν φωνές.

Αρκετοί ήταν στην ουρά ενός μπακάλικου και πολλοί περισσότεροι περιμένανε υπομονετικά τη σειρά τους για να μπουν στο φαρμακείο.

Τις τελευταίες ημέρες ο κόσμος φοράει μάσκες και κρατάει απόσταση ασφαλείας από τους διπλανούς του.

Παρήγγειλα έναν καφέ, άναψα ένα τσιγάρο και λογαριάστηκα ξανά με τις σκέψεις μου.

Ο επιβαλλόμενος εγκλεισμός μπορεί να δημιουργήσει μια αδάμαστη εκρηκτικότητα η οποία με τη σειρά της μπορεί να οδηγήσει σε ένα ντελίριο γεμάτο παγίδες.


Συνήθισα αυτή την ειρηνική κατάσταση μεταξύ μπαλκονιού και σαλονιού.
Συνήθισα αυτή την ειρωνική απόσταση ασφαλείας.

Ίσως η πανδημία ήταν η αφορμή,
ίσως απλά να αποκάλυψε ότι ήδη γνωρίσαμε.

Έκλεισα τις σκέψεις μου και ξεκίνησα με βήμα συνηθισμένο.

Δεν υπάρχει τίποτα ξεχωριστό σε κανένα βήμα, σε καμία πανδημία ....

Μια νότα αισιοδοξίας ήρθε μαζί με ένα κοράκι που με κοίταξε γεμάτο απορία.

Αυστηρός κώδικας επικοινωνίας

Σαν σκιά πέρασε από μπροστά μου μια σκέψη φευγαλέα,
"είναι άραγε δυνατόν να μην μπορείς να βρεις αλήθεια στις κοινωνικές σου συναναστροφές?"

Ο κώδικας επικοινωνίας που επέλεξες σίγουρα θέτει κάποιους περιορισμούς αλλά σε κρατάει σε κάποια όρια.
Ενδεχομένως να σε βοηθάει στην αποφυγή κατανόησης της  ανθρώπινης ματαιότητας.

Προχώρησε λίγο πιο μακριά από τα εικονίσματα και τις ετοιμοπαράδοτες ανάγκες.

Πάντα ήταν δύσκολη η κατανόηση της άσκοπης περιφοράς των κάθε λογής επιτάφιων θρήνων των απλών ανθρώπων. Γι' αυτό επέλεξες να θρηνείς μια φορά το χρόνο για εκείνον που ο αυστηρός κώδικας επικοινωνίας σου υπέδειξε.
Είναι πιο εύκολα έτσι.

Δανεισμένες σκέψεις, κάλπικα όνειρα και ετοιμόρροποι κώδικες επικοινωνίας προς αποφυγή αντιμετώπισης της ελευθερίας.

Κοινωνικές συμβάσεις με ή  χωρίς το όμορφο προφίλ.

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια Πριγκιπέσα...
Το παραμύθι δεν μπορεί να έχει αίσιο τέλος καθώς ο αυστηρός κώδικας επικοινωνίας είναι το μόνο που μας απένειμε.

Οι ποιητές είναι νεκροί,
οι κοινωνικές μας δικτυώσεις βραχυκυκλώθηκαν ,
η σκέψη μας μίκρυνε,
το ποτάμι στέρεψε,
οι όμορφοι περίπατοι δεν μας δίνουν την ίδια ευχαρίστηση,
κοιμάσαι και ξυπνάς μηχανικά ,
δίχως αγάπη , δίχως ανάγκη για αγάπη.

Μόνο ανάγκη για ακόμα πιο αυστηρούς κώδικες επικοινωνίας,
και περισσότερους ηττημένους από το φαύλο κύκλο της ματαιοδοξίας.

Δώστε έναν κώδικα επικοινωνίας , σας παρακαλώ, ας είναι και στρεβλός, ας είναι αυστηρός, αρκεί να υπάρχει, αρκεί να ξέρω ότι υπάρχει...

Μην μας τιμωρήσετε με μια τέτοια απουσία.
Ήμασταν καλά παιδιά και τρώγαμε όλο το φαγητό μας.

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα παραμύθι.

Δίχως θάρρος

Το θράσος μας νίκησε φίλε μου,

Και όχι  λόγω κεκτημένης ταχύτητας.

Χυδαίοι ακροβάτες σε ετοιμόρροπα κτίσματα,

Τρέφονται από την ανομία που δημιούργησε η απάθεια του φιλοθεάμονος κοινού.

Δεν θα είσαι πια εκείνος που θα επηρεάσει καταστάσεις. 

Ούτε στο περίπτερο της γειτονιάς σου δεν μπορείς να βρεις  φρέσκο γάλα.

-Μπαγιάτεψαν οι σκέψεις σου, μαζί με την ορμή σου και μαύρη σκόνη στέκεται πίσω από τη σιωπή σου.-

Δεν θα έρθει ο καλός καιρός να γιάνει τις πληγές σου ,

Μην περιμένεις άδικα.

Το θράσος μας νίκησε καλέ μου.

Κάπως έτσι γράφεται η ιστορία και κάπως έτσι γράφονται οι στίχοι.

Οι πιο σπουδαίοι άνθρωποι δεν ήρθαν στη ζωή σου,

Μυρίστηκαν την ήττα σου και φύγαν τρομαγμένοι.

Φόβος

Φόβος θανάτου – ο πρώτος

Φόβος εγκατάλειψης – ο δεύτερος

Φόβος απόρριψης – ο τρίτος

Φόβος ερωτικός – ο τέταρτος

Φόβος επιβίωσης – ο πέμπτος

Φόβος για όσα συμβαίνουν δίχως να το γνωρίζω – ο έκτος

Φόβος από την απουσία σταθερών σημείων αναφοράς – ο έβδομος

Φόβος ρουτίνας – ο όγδοος

Φόβος ματαιότητας- ο ένατος

Φόβος ηλικίας – ο δέκατος

Φόβος για τα παγκόσμια φαινόμενα – ο ενδέκατος

Φόβος μοναξιάς – ο δωδέκατος

Φόβος θανάτου – ο δέκατος τρίτος.