Η πορδή μας πρόδωσε!

Πονέσαν τα χέρια μου από τις χαιρετούρες,

το στόμα πιάστηκε από τα σφιγμένα χαμόγελα,

τα μάτια κόκκινα από την προσπάθεια να κρατηθούν ανοιχτά.

Πόσο θα ήθελα να χασμουρηθώ, ή να κλάσω, ή απλά να φύγω επιδεικτικά από τη συνάντηση γνωριμίας.

Αν είμαι ρομαντικός?

Και βέβαια , αλλά με ενοχλούν οι πορδές που δεν είναι δικές μου.

Υπηρεσιακοί παράγοντες και στελέχη,

όμορφα ρολόγια και εμπνευσμένες ατάκες.

Τα όμορφα ρολόγια χτυπάνε διακριτικά, έτσι ο ήχος τους δεν ακούγεται.

Τα χαμόγελα δίνουν και παίρνουν , μαζί και τα σφιγμένα στόματα, τα ιδρωμένα χέρια και οι βαρετές ατάκες...

Μια μη-διακριτική πορδή θα μπορούσε να υπενθυμίσει ...εκείνο τον χτύπο που δεν ακούει κανείς.

Και τι θα κερδίσω?

Μάλλον τίποτα, αλλά ξέρεις αυτή η ανάγκη να υπενθυμίσω τους χτύπους του ρολογιού, μου δημιουργεί ένα φούσκωμα που πρέπει κάπως να απελευθερωθεί αλλιώς θα σκάσω.