Πονέσαν τα χέρια μου από τις χαιρετούρες,
το στόμα πιάστηκε από τα σφιγμένα χαμόγελα,
τα μάτια κόκκινα από την προσπάθεια να κρατηθούν ανοιχτά.
Πόσο θα ήθελα να χασμουρηθώ, ή να κλάσω, ή απλά να φύγω επιδεικτικά από τη συνάντηση γνωριμίας.
Αν είμαι ρομαντικός?
Και βέβαια , αλλά με ενοχλούν οι πορδές που δεν είναι δικές μου.
Υπηρεσιακοί παράγοντες και στελέχη,
όμορφα ρολόγια και εμπνευσμένες ατάκες.
Τα όμορφα ρολόγια χτυπάνε διακριτικά, έτσι ο ήχος τους δεν ακούγεται.
Τα χαμόγελα δίνουν και παίρνουν , μαζί και τα σφιγμένα στόματα, τα ιδρωμένα χέρια και οι βαρετές ατάκες...
Μια μη-διακριτική πορδή θα μπορούσε να υπενθυμίσει ...εκείνο τον χτύπο που δεν ακούει κανείς.
Και τι θα κερδίσω?
Μάλλον τίποτα, αλλά ξέρεις αυτή η ανάγκη να υπενθυμίσω τους χτύπους του ρολογιού, μου δημιουργεί ένα φούσκωμα που πρέπει κάπως να απελευθερωθεί αλλιώς θα σκάσω.