Δε βαρέθηκες να είσαι τόσο μικρός ?

Γιατί βρε διάολε?

Γιατί βρε καλέ μου άνθρωπε?

Πόσες φορές θα πρέπει να σε ρωτήσω τα βασικά?

Πόσες φορές ακόμα θα με αναγκάσεις να γράψω για εσένα χωρίς καν να το ξέρεις ή να σε νοιάζει?

Και καλά,

αν τα γραφόμενα μου έχουν μια κάποια σημασία, συμβολισμό ή έστω τσαχπινιά , πάει στο καλό.

Μα εσύ συνεχίσεις να νομίζεις ότι αυτό είναι αδυναμία.

Σου έδειξα ναι ή όχι ?

Αναγνώρισες κάποια δεξιότητα σε αυτόν που είχες απέναντί σου?

Γιατί πρέπει να περιορίζεις το ταλέντο σου στην απλή διαχείριση ανθρώπων σαν και εμένα.

Θα ήθελες να ήσουν εγώ. Το ξέρω. 

Δεν μπορείς,

όχι γιατί είμαι καλύτερος ή πιο έξυπνος,

όχι για κανέναν επιφανειακό ή άμεσα αναγνωρίσιμο λόγο.

Αυτό που σε εξέπληξε ακόμα περισσότερο ήταν ότι δεν με στενοχώρησες.

Ήθελες να το δεις αυτό και να ξέρεις ότι το προκάλεσες εσύ , έτσι?

Αυτό δίνει μια κάποια σημασία στη μίζερη καθημερινότητά σου.

Πότε θα καταλάβεις ότι είσαι τόσο μικρός που δεν μπορείς να με αγγίξεις.

Μικρός!

Καλή Συνέχεια....