Οι περαστικοί

Οι άνθρωποι θέλουν να ακούν ιστορίες.

Κάθε είδους ιστορίες.

Μύθους, παραμύθια, θρησκευτικές εντολές, κουτσομπολιά, υποσχέσεις, ερωτόλογα... οτιδήποτε.

Αρκεί να τους λες μια ιστορία,ένα αφήγημα, κάτι για να ξεγάλασουν τη ματαιότητα της υπαρξής τους.
Οι άνθρωποι αγαπάνε, ερωτεύονται και ξε-ερωτεύονται.
Οι ανθρώποι περνάνε και φεύγουν.

winner

Make me smile,
don't fool me with innocent lies.

Sooner or later we will vanish into the darkness.

I was there when you became a cannibal.

I was there when your heart was drunk.

Don't let them fool you, you win again.

Θα έρθουν ξανά

Εκείνες οι ώρες που αισθάνομαι δυνατός μοιάζουν με προάγγελο τιμωρίας.
Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό.

Όποιος ήθελε να μάθει, τόλμησε να πηδήξει στο κενό.

Στιγμές εξουσίας πασπαλισμένες με λαγνία και ενοχή.

Πατρικές φιγούρες με αύξοντα αριθμό και ημερομηνία λήξης.

Θα έρθουν ξανά.

Life in pictures

Δε σε ενδιαφέρει η ποιήση

Όχι δε σε ενδιαφέρει η ποίηση,
είναι χάσιμο χρόνου και φαιάς ουσίας "δίχως ένα απτό αποτέλεσμα".
Για σένα.

Δεν εκτιμάς καν την προσπάθεια του καλλιεργημένου συναισθηματικά ανθρώπου να σε κάνει κοινωνό μιας άλλης αισθητικής.

Κάθε άλλο, πέφτει στα μάτια σου γιατί σου θυμίζει αφελείς παιδικές σκέψεις που έθαψες για να ανέβεις την "ιεραρχία της κοινωνίκης καταξίωσης" που τόσο σε ενδιαφέρει.

Είσαι έτοιμος/η να πληρώσεις ένα ακριβό εισιτήριο για να είσαι στην πρώτη σειρά των καλεσμένων στα "βραβεία ποίησης" αλλά ανίκανος/η να εκτιμήσεις τον ποιητή που συναντάς τυχαία στο πάρκο ή στη στάση του λεωφορείου.

Αλήθεια τι αισθάνεσαι για τους ποιητές?

Πως μπορείς να ονειρεύεσαι ομορφιά και αλήθεια όταν δεν σε αγγίζει το βλέμμα του ζωγράφου, του επαίτη που δακρύζει, η ομορφιά του γυμνού κορμιού και της ψυχής που ξεγυμνώνεται μπροστά σου.

Πως συνεχίζεις να παραμένεις αδιάφορος/η στην ποίηση?