Μια φορά και έναν καιρό ήσουν χαμογελαστός.
Καλό παιδί,
καλό παιδί.
Λαχτάρα στα
μάτια , μπούκλες τα μαλλιά και οι αταξίες σου ήταν χαριτωμένες.
Τι καλό
παιδι που ήσουν κάποτε.
Παιδί, αγνό
χαριτωμένο και εσύ βιάστηκες να γίνεις άντρας.
Τι το ήθελες
να μεγαλώσεις βρε αγόρι μου.
Δυο τρεις
καλές στιγμές εφηβείας και εσύ χτυπάς το χέρι στο τραπέζι.
Από αγόρι τώρα θες να γίνεις άντρας.
Σε μια εποχή
που γράφεται η τραγωδία του αρσενικού.
Αυτό το
χτύπημα στο τραπέζι θα το πληρώσεις ακριβά, καλέ μου.
Θα το
πληρώνεις καθημερινά.
Οι ενοχές
πάντα δικές σου. Οι ευθύνες πάνω σου.
Το δάκρυ σου
δείγμα αδυναμίας.
Αν σταματήσεις
θα μείνεις πίσω...μόνος, αν συνεχίσεις θα είσαι κομπάρσος..μόνος ξανά.
Δε σε
σηκώνει πια το κλίμα εδώ.
Πόσες
υποχωρήσεις θα κάνεις για να είσαι ο κλόουν, ο γητευτής, ο νεροκουβαλητής, ο
τρίτος ρόλος σε έναν κόσμο φτιαγμένο για ηττημενά αρσενικά.
Κοίτα γύρω
σου, δες...Τι βλέπεις καλέ μου ?
Όλοι θέλουν αυτό που εσυ δεν έχεις πια.
Τη φρεσκάδα,
τη χαριτωμένη τσαχπινιά, την ενέργεια να μετακινήσεις γη και ουρανό, τις
αντοχές, το επιβλητικό βλέμμα, το χαρούμενο πέος.
Τα πάντα
πάνω σου είναι ουδέτερα, άοσμα, ανταλλάξιμα και σχεδόν θλιβερά.
Σε
προσπέρνανε οι καταστάσεις , πάλι κομπάρσος είσαι σε ένα θέατρο δίχως θεατές.
Δεν υπάρχει πια κοινό για σένα φίλε μου, καλέ μου φίλε.
Ούτε ο
Μπουκόφσκι θα σε σώσει, ούτε ο Σκαρίμπας, ούτε εκείνο το ταξίδι στο Austin.
Η μυρωδιά
της ήττας έχει γεμίσει το δωμάτιο με θλίψη.
Ξέρεις, το
χειρότερο για σένα είναι ότι δεν σε έχουν ανάγκη πια, δεν είσαι το καλό “asset”.
Δεν χωράς ούτε στο “business plan”
για “future profitability”.
Η συνειδητοποίηση αυτή δίνει μια νότα αισιοδοξίας.
Καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι?
