Μέχρι να
ξημερώσει είχα μια νοσταλγία.
Κάτι
απροσδιόριστο και συνάμα γνώριμο.
Κάποιο σκυλί
γαύγιζε. Και οι δύο μας ξέραμε ότι δεν θα είναι εύκολες οι μέρες που έρχονται.
Δεν πρόκειται για
μια απαισιόδοξη σκέψη, κάθε άλλο.
Το καλό
καθαρόαιμο μπορεί να τρέξει και τις πιο δύσκολες κούρσες απέναντι σε δυνατούς
αντιπάλους.
Το μόνο που
χρειάζεται είναι μια κάποια υποστήριξη, κάποια ενθάρρυνση, ώστε να μπορέσει να
βρει εκείνες τις δυνάμεις που κρύβονται βαθιά μέσα του.
Πιστέψτε με,
υπάρχουν... αλλά με τα χρόνια ξεθώριασαν.
Εσείς δηλαδή δεν
έχετε μνήμες που ξεθωριάζουν?
Τα ίδια λέμε.
Ο κ. Γιάννης από
το κρεοπωλείο της γειτονιάς είχε κάποτε ένα τέτοιο καθαρόαιμο.
Το φρόντιζε και
το αγαπούσε. Εκείνο αισθανόταν την αγάπη του κ. Γιάννη και ανταπέδιδε με τον
τρόπο του.
Τα χρόνια
πέρασαν, η γειτονιά μεγάλωσε και το κρεοπωλείο έγινε δημοφιλές στους κύκλους
των ανθρώπων που ψάχνουν για καλό κρέας.
Οι βόλτες μας
είχαν πάρει μια συγκεκριμένη μορφή. Το ίδιο και οι συζητήσεις.
Η έπαρση έδωσε τη
θέση της στη μελαγχολική αυταρέσκεια.
Γινόμασταν
ευάλωτοι και συνάμα προσιτοί.
Κάποιοι από εμάς
έγιναν χορτοφάγοι. Κάποιοι συνέχισαν να πηγαίνουν στο κρεοπωλείο, κυρίως για
τον κ. Γιάννη. Κάποιοι άλλοι άλλαξαν γειτονιά.
Έτσι κάπως μπήκε
και φέτος το φθινόπωρο:
με νοσταλγία για καλό κρέας, καθαρόαιμα που νικούν και σκέψεις για το χειμώνα.
