Το μανταλάκι

Ο ένας έχει τη νεαρή Ρωσίδα του,

ο άλλος τη θρησκεία του,

εκείνος έχει τη Yoga και ο κυρ Γιώργος καλλιεργεί το δικό του χόρτο.

Γιατί τα βλέπω όλα αυτά?

Ποιο μανταλάκι θα με κρατήσει ώστε να μην πέσω στην άβυσσο της υπαρξιακής αγωνίας?

Πως θα συνεχίσω χωρίς Ρωσίδα, δίχως Yoga και θρησκεία, ούτε καν βιολογικό χόρτο.

Τα μανταλάκια μου έχουν ήδη πέσει στην άβυσσο της ανυπακοής.

Το καρπούζι

Σαν προγραμματισμένος από καιρό, ο άνθρωπος αυτός, επέμενε να τρώει το καρπούζι με τα χέρια του.

Τα χρόνια πέρασαν αλλά εκείνος συνέχισε να πειράζει τα κορίτσια.

Καλοκαίρια και χειμώνες,

χαρές και λύπες,

μελαγχολία και αναζήτηση,

ταξίδια και λάθη.

Κάποιες πτήσεις χάθηκαν,

αλλά ο άνθρωπος αυτός επιστρέφει πάντα στο καρπούζι και την αλμύρα των σωμάτων που αγάπησε.

Χρόνια τώρα, δίχως οι μνήμες να γεράσουν.

הבירור של "אמת ושקר" הוא במוחא, והבירור "מר ומתוק" הוא בליבא.

 (HABIRUR EMET VASHEKER HU BEMOCHA, VEHABIRUR MAR VEMATOK HU

BELIBA)

(The scrutiny of true and false is in the mind, and the scrutiny of bitter and sweet is in the heart)

"οι γυμνοί" (Οκτώβριος 2011)

Σήμερα η γύμνια μας είναι ενοχλητική, πάντα ήταν...

Αλλά σήμερα, είναι χειρότερα.

Κοιτάζοντας στον καθρέφτη τρομάζουμε,

Αμφισβητούμε όλα όσα γνωρίζαμε,

η γύμνια είναι τόσο απροκάλυπτα χυδαία που δεν μπορεί να κρυφτεί κανένας.

Η εύκολη και γρήγορη αποκάλυψη της σημαίνει πολλά, για όλους.

Τρομάζει αυτή η γύμνια, τρομάζει...γιατί μας κάνει να αμφισβητούμε τις επιλογές μας, γιατί καταρρέουν όλα  όσα πιστεύαμε μέχρι χθες.

Φθάσαμε στο σημείο να κοιτάμε με καχυποψία τους φίλους μας , τους συγγενείς μας, το παρελθόν μας, δεν πιστεύει κανείς κανέναν.

Πόσο γρήγορα ξεγυμνωθήκαμε, μέχρι το κόκκαλο...

Τίποτα δεν είναι ίδιο με χθες.

Το χειρότερο.. ο καθρέφτης ράγισε και η αντανάκλαση του φανερώνει το πραγματικό μας πρόσωπο....

Δυστυχώς ακόμα και τώρα φοράμε τα καλά μας ρούχα νομίζοντας ότι κάτι θα προλάβουμε να κρύψουμε. Γι’ αυτό η γύμνια μας είναι ενοχλητική ...γιατί ακόμα φοράμε τα ρούχα μας.

FEBRUARY 2014

“Tell me what you do with the food you eat, and I'll tell you who you are. Some turn their food into fat and manure, some into work and good humor, and others, I'm told, into God. So there must be three sorts of men. I'm not one of the worst, boss, nor yet one of the best. I'm somewhere in between the two. What I eat I turn into work and good humor. That's not too bad, after all!'